Dżentelmen czy Casanova

Różne rzeczy można mówić o Krzysztofie. Można twierdzić, że mały on jeszcze, że szczypior i ma mleko pod nosem. A nawet, że do mamy podobny i typowy maminsynek. Ale nikt chyba nie zaprzeczy, że Krzysztof jest mężczyzną. Jego samcze cechy nie pozostawiają wątpliwości. Testosteron w nim tkwi i nadaje pęd wielu jego działaniom.

Krzysztof jest fanem płci pięknej. A i płeć piękna nie pozostaje na niego obojętna. Krzysztof ma blond-urodę, ma okulary, dzięki którym wygląda intrygująco, tajemniczo i dojrzale. Posiada błysk w oku za okularami, zniewalający uśmiech oraz zwierzęcy magnetyzm. Krzysztof rozrabia i psoci. Łotrzyk z niego i hultaj, a i tak fanek mu nie brakuje.

Gdy wychodzimy z przedszkola, (często jeszcze na schodach), dobiegają nas wołające za nim dziewczęce głosy "Cześć Krzysiu!". I słychać w tym powiew westchnienia. Krzysztof odwraca się, wykonuje nonszalanckie machnięcie ręką i rzuca "Cześć dziewczyny", względnie samo "No cześć". Ale gdy jakąś naprawdę, naprawdę lubi, potrafi wyszeptać czule: "Hejka moja przyjacielko. Do następnego tydzienia." 

Krzysztof opowiada dużo o dziewczynach z przedszkola. Tych małych i tych dużych. Ma wyrobione zdanie o tym, która z nich jest "super", a która tylko "ok". Choć bywa, że zmienia poglądy w tym temacie. Jednak powodów nie zdradza. To jego prywatne sprawy. Swego czasu na pytanie, jaka dziewczyna w przedszkolu jest najładniejsza, odpowiadał: "No mamo, oczywiście pani Kasia". Teraz startuje już głównie do swojego rocznika. Wczoraj odbyliśmy rozmowę o Nadii:

K: Mamo! Zobacz, to jest Nadia. Najfajniejsza i najładniejsza koleżanka z mojej grupy.

Ja: półżartem: Bardzo ładna. I co, jest teraz twoją dziewczyną?

K: No... w tym tygodniu tak.

Tymczasem kilka dni temu byłam świadkiem jego rozmowy z niejaką Małgorzatą W. (lat niemal 6):

M: Krzysiu, ja Cię tak lubię, że chyba zostaniesz moim mężem.

K: Trzeba to jeszcze przemyśleć.

Zatem decyzje ostateczne jeszcze nie zapadły. Rwie i przyciąga jak magnes, ale wybiera rozsądnie i nie na łapu capu. W końcu dziewczyn nie brakuje, trzeba się życiem nacieszyć i nie działać pochopnie. 

Zresztą burzę wokół małżeństwa rozpętałam ja. Wszystko z mojej winy. Czasem bowiem zdarzy się dorosłym coś palnąć bez zastanowienia i młodemu człowiekowi świat dziecięcych złudzeń rozpada się jak domek z kart. I teraz już Krzysztof wie, że szukanie żony jest konieczne. Wiedza w tym temacie spłynęła nań nieoczekiwanie moimi usty, kiedy to jakiś miesiąc temu, ot dla draki, zapytałam go:

- Krzysiu, a która dziewczyna będzie twoją żoną?

Dziecko z wewnętrznym przekonaniem i głęboką pewnością odrzekło:

- No... oczywiście, że Hania!

Tu nastąpiła bolesna i dramatyczna wymiana zdań z udziałem niedowierzania, przerażenia i łez. Bo przecież z siostrą nie można. Ona będzie mieć INNEGO męża. Na koniec padło rozpaczliwe zapytanie syna do matki:

- I gdzie ja znajdę jakąś obcą dziewczynę na żonę?

Uspokoiłam go, że nie musi teraz i już, że ma czas i generalnie dziewczyn jest dużo na świecie. Niektóre nawet takie fajne jak Hania, więc luzik. Krzysztof jednak obserwacje już czyni, bo trzeba być czujnym. Nigdy nie wiadomo kiedy i skąd spadnie na nas strzała amora.

Z analizy sytuacji wynika, że Krzysztof dysponuje urokiem, wdziękiem i stałym zainteresowaniem płci przeciwnej. Zresztą reakcje są dwukierunkowe. Umie też z kobietami rozmawiać tak, żeby czuły się piękne, najważniejsze, wyjątkowe. Jego czarowi ulegają masowo dziewczynki, ciotki, babcie i wszystkie panie z mamusią na czele.

W poniedziałek wrócił zachwycony z zajęć tanecznych i zwierzył się rodzicielce: "Mamo, ciocia Edi powiedziała mi dzisiaj, że nikt jej nie rozumie tak jak ja!".

Cóż tam się wyprawia na tych tańcach, nie mam pojęcia. Ale fajnie być musi, bo dziewczyn krocie, a chłopaków jak na lekarstwo. Któregoś razu patrzę, jedna z cioć zaczyna zbierać przedszkolaki z korytarza, żeby zabrać je na zajęcia. W korytarzu jeden Krzysztof i chyba z dziesięć panienek. Młody mężczyzna rozejrzał się uważnie, wzrokiem omiótł, zdecydowanym krokiem podszedł do jednej blondyny i złapał za rękę ze słowami "Ty pójdziesz ze mną". Następnie spokojnie ustawili się w pierwszej parze, oboje zadowoleni z życia. Na kolejnych zajęciach stanął już z inną. Sprawiedliwie dzieli między kobiety swoją męską uwagę.

I ja się tylko pytam grzecznie, co z niego wyrośnie? Dżentelmen czy Casanova? Łamacz serc i podrywacz czy stateczny mąż? I co mnie, jako matce, przyjdzie znieść zanim on się ustatkuje, fircyk jeden? Popełniłam nawet utwór na okoliczność jego donżuanerii:

Wyznanie Dżentelmena

Moja Pani w przedszkolu powiada,

Że jest ze mnie gagatek nie lada.

Trudno z nią się nie zgodzić w istocie,

Bo poświęcam się wciąż nowej psocie.

Gdy nie łażę po stołach lub szafkach,

Robię zamęt i nieład w zabawkach,

Rozsypuję i kruszę, rozlewam,

Kiedy trzeba być cicho, to śpiewam.

Jedząc brudzę się niczym prosiaczek,

Bo się wiercę na krześle i skaczę.

W jakieś bójki się wdaję i spory,

Nie przejawiam ni grama pokory.

Lecz to przysiąc Wam mogę solennie,

Że choć tyle urwisa jest we mnie,

Ja zadatki mam na dżentelmena -  

I do dam słabość – to bez wątpienia.

Bardzo kocham babcie, mamusię,

Wszystkie ciocie obdarzam uczuciem,

Daję serce równiutko po krzynce

Każdej Pani…

               … i każdej dziewczynce!